Η Ελλάδα, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, βρίσκεται στη σκιά μιας νέας οικονομικής αβεβαιότητας, της οποίας οι επιπτώσεις αρχίζουν σταδιακά να διαφαίνονται. Ο υψηλότατος πληθωρισμός στο 12.1% (10% ως μέσος όρος της Ε.Ε.), το γιγάντιο κύμα ακρίβειας, καθώς και η ανεπάρκεια πολιτικής βούλησης όσον αφορά τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της σωρείας προβλημάτων που συστηματικά ανακύπτουν, οδηγούν την, ήδη δοκιμασμένη επί σειρά ετών, ελληνική κοινωνία στον φόβο και την ανασφάλεια εν όψει του «ρωσικού» χειμώνα. Αναμφίβολα, η πανδημική κρίση, όπως και ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία εκτροχίασαν περαιτέρω την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Όμως, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, το εξωτερικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της Ελλάδας ανέρχεται σήμερα στα 560 δισ., αυξημένο κατά 112 δισ. από το 2019 όταν και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με την εκτίναξη του κόστους δανεισμού στο 4.6 – 4.8% των κρατικών ομολόγων, ξυπνούν μνήμες των όσων έζησε η χώρα από το 2010.
Το κυβερνητικό αφήγημα περί ανάπτυξης και προκοπής, σήμερα φαντάζει παρελθόν για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, παρά τους ελπιδοφόρους δείκτες ανάπτυξης της τάξης του 5.3% για το 2022 και πρόβλεψη για 2.1% το 2023. Το οξύμωρο της υπόθεσης εστιάζεται στο γεγονός ότι οι πολίτες προβλέπεται να πληρώσουν σε φόρους αγαθών και υπηρεσιών περίπου 668 εκατομμύρια περισσότερα την επόμενη χρονιά, ενώ η πρόβλεψη για τον φόρο εισοδήματος παρουσιάζει μια αύξηση κατά 682 εκατομμύρια για το 2023. Επιπλέον, είναι σαφές ότι το μέσο νοικοκυριό βρίσκεται σε καθεστώς απόγνωσης αντικρίζοντας δυσβάσταχτους λογαριασμούς ως απόρροια της ενεργειακής κρίσης, η οποία δυστυχώς στη χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα παιχνίδι αισχροκέρδειας για τους λίγους. Η κυβέρνηση ιδεοληπτικά αρνείται να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιβηρικής χερσονήσου (επιβολή πλαφόν, αποσύνδεση τιμής ρεύματος από το αέριο), συνεχίζοντας να τροφοδοτεί την αισχροκέρδεια με επιδοματικές πολιτικές που καταλήγουν σε συντριπτικό βαθμό στα ενεργειακά καρτέλ. Η αόρατη ρύθμιση της αγοράς μοιάζει να έχει μετατραπεί σε δαμόκλειο σπάθη για την πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Η κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν είναι τόσο οικονομική όσο πολιτική, καθώς η χώρα βρίσκεται εκτός μνημονιακής επιτήρησης ή ενισχυμένης εποπτείας. Ο τόπος έχει την ανάγκη ανάδειξης μιας προοδευτικής κυβέρνησης ικανής να δώσει πνοή στους πολλούς που σήμερα ασφυκτιούν. Ο πυρήνας του προοδευτικού χώρου ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος και η ανάγκη του για την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής βασισμένης στη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αλληλεγγύη, και φυσικά μακριά από τη σύμπλευση με την εγχώρια ολιγαρχία και τα καρτέλ. Η μεταρρύθμιση, όπως τη φανταζόμαστε εμείς, σημαίνει καθαρά χαρτιά και δέσμευση απέναντι στον λαό με εξήγηση και θέση, όχι απειλή περί προσαρμογής ή θανάτου.
*Ο Χρήστος Ρόκος είναι Χειρουργός Κεφαλής και Τραχήλου, κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου εξειδίκευσης στην Ιατρική Ερευνητική Μεθοδολογία και απόφοιτος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
