Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Αισχύλος «αν ρίχνεις λάσπη σε καθαρό νερό, δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις να πιεις». Ρήση που φαίνεται να λησμονεί η σημερινή κυβέρνηση με το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας με τίτλο «Μετονομασία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων».
Τι και αν κατά το Σύνταγμα (άρθρα 5 παρ. 5 και 21 παρ. 3) και το Συμβούλιο της Επικρατείας (με 4 αποφάσεις του), η παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης συνιστούν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας απολύτως ζωτικής σημασίας για τον πληθυσμό;
Τι και αν οι υπηρεσίες αυτές -λόγω της προεξέχουσας σημασίας τους για την ίδια την αξία του ανθρώπου- δεν πρέπει απλώς να εποπτεύονται από το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά και να ελέγχονται δια του μετοχικού κεφαλαίου;
Τι και αν δεν επιτρέπεται να επιδιώκονται οικονομικοί ή άλλοι σκοποί, όταν ανταγωνίζονται ή θέτουν σε κίνδυνο την ποιότητα παροχής, η οποία έχει ζωτική σημασία για το κοινωνικό σύνολο;
Η κυβέρνηση αδιαφορεί και προσπαθεί αθόρυβα να νομοθετεί. Το σχέδιο νόμου για τη ρυθμιστική αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων τέθηκε σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση στις 16 Φεβρουαρίου και ήταν ανοιχτό για σχόλια μέχρι την Καθαρά Δευτέρα, 27 Φεβρουαρίου, στις 14.00. Προθεσμία αναιτιολόγητα συντετμημένη και οριακά επιλήψιμη, ιδιαίτερα ενόψει του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη και του εξ αυτού εθνικού πένθους.
Παρ’ όλα αυτά, η διαβούλευση ολοκληρώθηκε και επικυρώθηκε η επισφάλεια για το νερό. Με την ερώτηση γιατί η υδατική πολιτική ενός κράτους αφέθηκε να ρυθμίζεται από μια ανεξάρτητη αρχή να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ειδικά, όταν στη ρυθμιστική αυτή αρχή έχουν μεταφερθεί τόσο ουσιώδεις αποφασιστικές, ελεγκτικές και κυρωτικές αρμοδιότητες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η εν λόγω αρχή είναι υπεύθυνη να θεσπίζει κριτήρια ικανότητας και αποδοτικότητας για τους παρόχους ύδρευσης της Χώρας, να προτείνει μέθοδο κοστολόγησης και τιμολόγησης, να εποπτεύει την υδατική τιμολογιακή πολιτική, να εγκρίνει τα τιμολόγια των παρόχων ύδρευσης και να ελέγχει την οικονομική αποδοτικότητα (;) των παρόχων ύδρευσης. Επιπλέον δε, θα δύναται να επιβάλει πρόστιμα στους παρόχους ύδρευσης για μη ορθή εφαρμογή της κοστολόγησης και τιμολόγησης σε ποσοστό έως και έξι τοις εκατό (6%) επί των συνολικών ετήσιων εσόδων τους. Τα πρόστιμα αυτά, μάλιστα, θα τα εισπράττει η ίδια η Αρχή.
Είναι προδιαγεγραμμένο πως τα «έσοδα» της Αρχής, δηλαδή η είσπραξη ποσοστού επί του ετήσιου κύκλου εργασιών των παρόχων και τα πρόστιμα, θα κληθούν να τα επωμιστούν για άλλη μια φορά οι πολίτες ως χρήστες των υπηρεσιών. Μικρή σημασία φαίνεται να έχει πως το νερό συνιστά κληρονομία άμεσα συνδεδεμένη με το δικαίωμα στην υγεία και την αξιοπρεπή διαβίωση. Άλλωστε, οι ίδιοι οι πολίτες γινόμαστε μάρτυρες μια νέας εποχής. Αυτής της μετατροπής του νερού από αγαθό σε εμπορικό προϊόν. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την όποια υπηρεσία ύδρευσης και άρδευσης. Καίτοι συνιστούν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, καλλιεργείται ήδη το έδαφος για να ιδωθούν ως μέσα επίτευξης οικονομικών στόχων. Την ίδια στιγμή που ως μοναδικοί στόχοι θα έπρεπε τίθενται η διασφάλιση υψηλής ποιότητας και η διαρκής βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών.
*Ο Χρήστος Ρόκος είναι Υποψήφιος Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Χειρουργός Κεφαλής και Τραχήλου, κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου εξειδίκευσης στην Ιατρική Ερευνητική Μεθοδολογία και απόφοιτος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
